Als een ware Tsunami rolde de Kredietcrisis de afgelopen weken over de beurzen heen, hiermee miljoenen burgers treffend, die hun pensioenen en beleggingspolissen verder zagen wegspoelen.
Wie deze toestanden aanziet kan nog eens terug denken aan de gloriedagen van mevrouw Nina Brink en haar vehikel World Online eind negentiger jaren. Wie herinnerd zich niet de talloze lovende artikelen vooraf in de Media over deze fiere El Nina, met haar zorgvuldig opgebouwde relaties in het Zwitserse Davos. Nadat ze alle journalisten en celebrities had omhelst met haar charmes, en vervolgens miljoenen aan geleend geld in groteske Media advertenties had geïnvesteerd , hadden de goedgelovige burgers al snel na de beursintroductie het nazien.
En mede dankzij de vooraf zo kritiekloze Media zaten honderdduizenden burgers vervolgens met waardeloze aandelen WOL en bleek de Internethype, volop gecreerd door de Media, een luchtballon. Achteraf kwam de kritiek, maar toen was het te laat..
En wat te denken van Verzekeraar Aegon’s topman Kees Storm, de charmante ‘Old Boy’die het bijzonder goed kon vinden met de dames en heren journalisten. Dankzij talloze Media optredens, geregisseerd door ex-Den Haag reporters als Ton Elias en Jan Driessen, stuwde Aegon met enorme reclame budgetten haar beurskoers op tot Aandeel van het jaar in 1998.
En terwijl vervolgens honderdduizenden burgers in pagina grote advertenties op de top van de beurskoersen gelokt werden tot het ‘investeren’ in Leaseplannen en Woekerpolissen werd het de jaren hierna ineens opvallend stil in de meestal zo kritische Mediahoek.
En de Media geschiedenis lijkt zich ook nu bij de Kredietcrisis te herhalen.
Want ook nu lijken de schuldigen van de Kredietcrisis achteraf ineens snel gevonden :
De Amerikaanse ‘Big 5’ zakenbanken Bear Stearns, Merrill Lynch, Lehman Brothers, Goldman Sachs en Morgan Stanley, die dankzij Alan Greenspans FED ongeremd hypotheken en andere kredieten met een totale waarde van $ 1500 miljard tegen absurd lage rentes konden wegzetten bij kansarmen , en hiermee miljarden aan provisies incasseerden.
Maar welke burger had tot enkele weken geleden ooit via ‘onze’ Media gehoord van de problemen bij Verzekeraar AIG, of bij Lehman Brothers, die nu ineens beiden met miljarden dollars overeind gehouden moeten worden. En wie heeft er ooit de NOS betrapt op het geven van openlijke kritiek op Alan Greenspan, die juist als een onaantastbare Geldprofeet werd neergezet.
Hoe mooi was het niet geweest als de Media ook hier tijdig hun waakhondfunctie hadden ingezet om vooraf de burgers te waarschuwen voor al deze ellende. Want waarom hebben de redacties van NOS en het ANP ons als burgers niet keer op keer gewaarschuwd voor deze misstanden, wat toch de taak is van met name de niet commerciële Media.
Het lijkt er daarom wederom op dat gebeurtenissen van Formaat, zoals deze Kredietcrisis, volkomen aan de beleving van de meestal zo kritische Redacties voorbijgaan.
En sterker nog , terwijl in januari van dit jaar Nout Wellink , directeur van de Nederlandse Bank de Tweede Kamer in een hoorzitting waarschuwde voor de gevolgen van de Crisis, gesteund door Academische onderzoekers als Arnoud Boot van de VU en Bas Jacobs van de Erasmus, omarmden de veelal linkse Media massaal hun PVDA lotgenoot Wouter Bos, die deze opmerkingen als Opportunisme omschreef.
Inmiddels weten we hoe opportuun deze voorspellingen dus waren, en is de verslaggeving voorafgaand aan deze Kredietcrisis het zoveelste bewijs hoezeer de Media in dit land inmiddels net als de PvdA mijlenver van de burgers en de realiteit staan.
Het is derhalve te hopen dat nu eens niet alleen het bankwezen grondig wordt hervormd, maar ook de verzwijgers van al deze kredietleugens eens worden bijgestuurd.
Meer Media leugens treft u aan op
www.vrijemedia.blogspot.com
E van Lith
21 september 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
De kredietkrisis ontstond in de Verenigde Staten nadat een 'upwardly mobile' direkteurtje van een bank een nieuwe 'win-win' formule had ontdekt: hij stond huisleningen toe aan jonge stellen die niet eens hun huishuur op hun goedkope krotjes konden bekostigen. In die dagen groeiden de grond- en huisprijzen zeer snel, zo'n tien jaar geleden. Dus de jonge stellen werden in koopwoningen gezet terwijl de bankdirecteur heel goed wist dat ze binnen drie maanden weer op straat zouden staan, want ze konden zelfs hun electriciteit in zo'n dure woning niet bekostigen.
Dan kon de bank dus binnen drie maanden zo'n huis weer op de markt zetten en verkopen met een leuk winstje.
Dit onverantwoordelijk gedrag bracht de bank dus geld in het laatje en dit werd een lawine. De banken kregen zelfs ook nog goede gratis publiciteit omdat ze zo 'menslievend' en 'sociaal-denkend' bezig waren.
Als je dus na een paar jaar al miljoenen huizen zo aan het verkwanselen blijft, zakken de prijzen natuurlijk heel snel wegens het overaanbod.
Er wonen nu letterlijk miljoenen jonge, armlastige gezinnen in de VSA in ellendige krottenwijken en campings die nog steeds deze leningen moeten afbetalen -- en die nu dus ook met een reuze-wrok tegen bankinstellingen rondlopen.
Wat mij inderdaad ook als ex-journaliste dikwijls verbaasde ws het feit dat er zo weinig waarschuwingen over deze lugubere praktijken in de nieuwsmedia gepubliceerd werden.
En nu moeten de belastingbetalers over de hele wereld meebetalen om deze lugubere banken met hun wanpraktijken van de ondergang te redden? Laat ze liever verzuipen, al die kabouters in Basel!
Leuk verhaal censorbugbear, maar zou het ook anders in elkaar kunnen steken?!
ACORN, de Association of Community Organizers for Reform Now, die bedoeld waren om banken te intimideren om leningen te verstrekken aan mensen die niet kredietwaardig waren. In Chicago werden deze acties georganiseerd door Madeline Talbott, het hoofd van ACORN en tevens mentor en goede bekende van Barack Obama.
De ‘actievoerders’ konden hierbij rekenen op steun van de wet. In het geval van uitbreidingen of fusies moesten banken aantonen dat zij nog steeds voldeden aan de eisen in de zgn. CRA, de Community Reinvestment Act, die banken verplichtte leningen te verstrekken aan niet-kredietwaardige mensen.
Het niet verstrekken van een hypotheek aan mensen met een andere huidskleur werd als racisme betiteld. Dat het juist blanken waren die een baan hadden, eigen vermogen, geen schulden, een goede krediethystorie werd buiten beschouwing gelaten. Een bank verdient geld door het winstdragend uit te lenen. Maar dan wel aan mensen die het terug kunnen betalen. Door de CRA werden de voorwaarden die de banken stelden (hun zekerheden) van tafel geveegd als zijnde gebaseerd op kleur, niet op kredietwaardigheid.
Door steeds hun hypotheek te herfinancieren (jarenlange dalende rente en stijgende vraag naar huizen waardoor de prijzen stegen) konden deze mensen jarenlang het hoofd boven water houden. Omdat de banken die eerst een hypotheek in bezit moesten houden (de regering zag ook wel in dat dit heel snel mis zou gaan) nog een uitweg uit deze route naar het graf te bieden werd het mogelijk gemaakt om hypotheken te verkopen. Hypotheken werden toen opgesplitst in pakketjes waarvan niemand precies wist wat erin zat. Deze pakketjes bleken geen flikker waard te zijn toen de rente ging stijgen en het economisch even tegenzat. Vervolgens stortte (wereld)economie door deze hefboom versterkt in elkaar. Door de geldcreatie (fiatgeld en fractioneel bankieren) zit er veel "geld" wat ongedekt is door waarde maar slechts door "vertrouwen" in de wereldeconomie.
Als exjournaliste zou je je toch best wat in economie kunnen verdiepen.
Een reactie posten